Κυριάκος Μητσοτάκης: ένας όμηρος

 

 

Οπως αποδείχτηκε, ήταν έτοιμος να υπακούσει στις υποδείξεις των ραδιο-προπαγανδιστών, δίνοντας ένα δείγμα του τρόπου με τον οποίο προτίθεται να πολιτευτεί, εάν κάποτε γίνει πρωθυπουργός | EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

19.12.2016, 13:50 | Ετικέτες:  Κυριάκος Μητσοτάκης, Νέα Δημοκρατία, Βουλή, ΜΜΕ

Συντάκτης: 

Δημήτρης Ψαρράς

 Αφορμή για ποικίλα σχόλια έδωσε η μεταστροφή της στάσης της Ν.Δ. στο ζήτημα της παροχής του επιδόματος στους συνταξιούχους. Από την αρχική -και απολύτως εύλογη- θετική τοποθέτηση, η οποία μάλιστα εκφράστηκε και με δημόσια δήλωση, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρέθηκε λίγη ώρα πριν από την ονομαστική ψηφοφορία να αλλάζει άρδην τοποθέτηση και τελικά να συνοδεύει το «παρών» με βαριές εκφράσεις κατά της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.
Η αλλαγή αυτή δεν είναι δυνατόν να ερμηνευτεί, αν δεν ληφθεί υπόψη η λυσσαλέα εκστρατεία ορισμένων μέσων ενημέρωσης, τα οποία εγκαλούσαν επί μέρες τη Ν.Δ. για την εφεκτική στάση της και προεξοφλούσαν την τελική υπαναχώρησή της.
Αυτά τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία επί μήνες πρωτοστατούν στην αντικυβερνητική προπαγάνδα, από τη στιγμή που επιχειρήθηκε να μπει τάξη στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, καθώς φαίνεται, υπαγορεύουν πλέον στον Κυριάκο Μητσοτάκη τη στάση που πρέπει να κρατήσει, αν επιθυμεί να του σταθούν αρωγοί στην προσπάθεια να ρίξει την κυβέρνηση προκαλώντας πρόωρες εκλογές.

Το ρεσιτάλ του ΔΟΛ

Αρκούμαι σε ένα μόνο παράδειγμα: τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα ο ραδιοφωνικός σταθμός του ΔΟΛ.
■ Ολες οι πρωινές «ενημερωτικές» εκπομπές του σταθμού επικεντρώθηκαν από την περασμένη Δευτέρα στο ζήτημα αυτό. Προηγήθηκαν στην αρχή πολιτικές αναλύσεις καφενειακού τύπου:
«Τα 600 εκατ., αντί να τα δώσει και να δημιουργήσει νέες δουλειές, τα έδωσε στους συνταξιούχους, από ένα ευρώ την ημέρα. Το θέμα είναι πώς θα δημιουργήσει 100.000 θέσεις εργασίας. Να πει ότι 100.000 νέους θα τους επιδοτήσω εγώ με 500 ευρώ για ένα χρόνο και θα πιάσουν δουλειά. Με τα 600 εκατ. θα μπορούσε σε 3.000 χωριά να φτιάξει φάρμες με 300 μοσχάρια το καθένα. Πήρα ένα φίλο μου που είναι μεγάλος έμπορος μοσχαριών και μου το είπε.
»Θα μπορούσε να φτιάξει 2.000 θερμοκήπια για να φτιάχνουν τομάτες. Θα μπορούσε να φτιάξει προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Θα μπορούσε να πάρει 20.000 μηχανικούς με ετήσιο κόστος 30.000 ευρώ για να φτιάξουν 2.000 προϊόντα. Αυτά θα φέρνανε με εξαγωγές πολλά δισεκατομμύρια σε συνάλλαγμα. Αλλά δεν έχει το μυαλό του σ’ αυτά ο Τσίπρας».
Το συμπέρασμα των «αναλυτών» δεν ήταν άλλο παρά ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει δημοψήφισμα, με δίλημμα «ευρώ ή δραχμή»! Αυτή η σκέψη δεν στηριζόταν φυσικά σε κανένα πραγματικό δεδομένο, αλλά αυτό ήταν το ελάχιστο που ενδιέφερε τους «αναλυτές».
■ Την Τρίτη επαναλήφθηκε η επιμονή ότι τα χρήματα αυτά έπρεπε να έχουν «επενδυθεί» και αφήνονταν υπονοούμενα για όσα κόμματα της αντιπολίτευσης συναινούσαν στην καταβολή του επιδόματος. Η Ν.Δ. είχε αρχίσει να ξανασκέφτεται την αρχική της τοποθέτηση να το υπερψηφίσει.
■ Την Τετάρτη ενισχύθηκε η κινδυνολογία για τα επιδόματα, στηριγμένη αυτή τη φορά σε δημοσίευμα της γερμανικής «Μπιλντ». Μάταια ο ανταποκριτής του σταθμού θύμιζε ότι πρόκειται για μια ακραία λαϊκιστική εφημερίδα που φτιάχνει προεκλογικό κλίμα για το εσωτερικό μέτωπο στη Γερμανία. Οι «αναλυτές» επέμεναν ότι πρέπει «να πάμε σε προτεσταντικούς τρόπους σκέψης» για να σωθούμε.

Αναλυτές του καφενείου

■ Φτάσαμε, τέλος, στην Πέμπτη, που είχε οριστεί η συζήτηση και η ονομαστική ψηφοφορία για το ζήτημα. Από το πρωί οι «αναλυτές» είχαν ξιφουλκήσει: «Εγώ θα το καταψήφιζα. Να βγει κάποιος από τα κόμματα και να πει “παιδιά, όντως τα 300 ευρώ τα χρειάζεστε, αλλά θα έπρεπε να καταλάβετε ότι είναι ένα εντελώς πρόσκαιρο χαρτζιλίκι κι εμείς το καταψηφίζουμε”. Υπάρχει ένας τύπος να βγει και να το πει;». Η πρόβλεψή τους ήταν απαισιόδοξη, «γιατί ο λαός είναι λαϊκιστής και όχι οι πολιτικοί».
Τα επιχειρήματα εναντίον της καταβολής του επιδόματος ήταν κάθε λογής. Επρεπε, λέει, να δοθούν τρία δισ. σε επιχειρήσεις και όχι τα 600 εκατ. στους συνταξιούχους, διότι αυτοί «θα πάνε να αγοράσουν για τα εγγόνια τους τρενάκια στα κινέζικα» και έτσι 200 εκατ. συνάλλαγμα θα πάει στην Κίνα.
Και για να μην ξεχνιόμαστε: «Ολα τα λεφτά μάς τα δίνει ο Σόιμπλε. Δεν φαντάζομαι ότι υπάρχει συνταξιούχος που μας ακούει τώρα και νομίζει ότι τα λεφτά δεν του τα δίνει ο Σόιμπλε. Στο ταμείο που πηγαίνει, παίρνει λεφτά επειδή μας τα δίνει η Γερμανία».
Τους έτρωγε η αδημονία για τη στάση της Νέας Δημοκρατίας και πίεζαν τον φιλοξενούμενό τους Μάκη Βορίδη να αποκαλύψει την τελική στάση της και του υποδείκνυαν να έρθει σε συνεννόηση με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Συνεχώς επαναλάμβαναν: «Φαντάζομαι ότι τα κόμματα θα βρούνε ένα τρόπο σήμερα να μην ψηφίσουν αυτή τη ρύθμιση. Μπορούν να απόσχουν, να πουν “παρών”, οτιδήποτε. Πρέπει να βγάλουν μια πλατφόρμα και να πουν ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα, διότι ήξερες ότι θα έρθεις σε σύγκρουση με αυτούς οι οποίοι σε δανείζουνε, διότι το έχεις υπογράψει».
Οταν τελικά στις 11 το πρωί ανακοινώθηκε το «παρών» της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στο στόχαστρο του σταθμού μπήκε το ΠΑΣΟΚ: «Δυστυχώς είναι η δεύτερη φορά που το ΠΑΣΟΚ παρασύρεται, παγιδεύεται. Ελπίζω ο Βενιζέλος να πάρει άλλη στάση. Σε κάθε τέτοια στάση του ΠΑΣΟΚ, εγώ που δεν έχω ψηφίσει ποτέ Ν.Δ. στρέφομαι στη Ν.Δ.». Μέχρι τέλους πίεζαν για αλλαγή στάσης του ΠΑΣΟΚ: «Το ΠΑΣΟΚ θα ψηφίσει ολόκληρο; Νομίζω όχι. Τα τελευταία λεπτά έχει δημιουργηθεί μεγάλη κινητικότητα στο εσωτερικό του».

Το... μέτωπο με το ΚΚΕ

Ακόμα και στο ΚΚΕ στράφηκαν κάποια στιγμή οι ελπίδες των «αναλυτών», παρά το γεγονός ότι από τη δική τους συχνότητα είχε αναγγείλει μία ώρα νωρίτερα ο κ. Καραθανασόπουλος ότι το κόμμα του θα υπερψηφίσει απερίφραστα το μέτρο. Μόλις το κατάλαβαν, οι «αναλυτές» είχαν έτοιμη την απάντηση: «Είναι το μέτωπο της σύγκρουσης με την Ευρώπη».
Δεν χρειάζεται να επεκταθώ με παραδείγματα από άλλες ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες. Οπως αποδείχτηκε, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν έτοιμος να υπακούσει στις υποδείξεις των ραδιο-προπαγανδιστών, δίνοντας έτσι και ένα δείγμα του τρόπου με τον οποίο προτίθεται να πολιτευτεί, εάν κάποτε βρεθεί στην πολυπόθητη πρωθυπουργική καρέκλα.
Εξάλλου είχε φροντίσει πριν από λίγες μέρες να δηλώσει υποταγή και στον άλλο πόλο εξουσίας στη χώρα, την ιερή «διαπλοκή», προκειμένου να συγχωρεθούν κάποιες παλιότερες φιλελεύθερες αμαρτίες του. Από αυτήν την άποψη, η κομματική διαμάχη της περασμένης βδομάδας υπήρξε διπλά αποκαλυπτική.
 http://www.efsyn.gr/arthro/kyriakos-mitsotakis-enas-omiros

Η ξεκάθαρη επιλογή της Ν.Δ.

 

Συντάκτης: ΕΦ.ΣΥΝ.

Παρά τις διαβεβαιώσεις, επίσημες και ανεπίσημες, των κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ., ότι η αξιωματική αντιπολίτευση θα υπερψηφίσει το έκτακτο βοήθημα στους χαμηλοσυνταξιούχους και την αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης από τις Βρυξέλλες ανακοίνωσε μια διαφορετική θέση: το «παρών».
Τι εννοεί ένας βουλευτής όταν δηλώνει «παρών» ή απέχει -όπως το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων- σε μια αναμφισβήτητα ευεργετική για τον λαό νομοθετική πρωτοβουλία; Αδύνατον να εξηγηθεί λογικά. Ωστόσο, η στόχευση μιας τέτοιας επιλογής είναι ξεκάθαρη.
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε με προσωπική πρωτοβουλία του ενεργοποίησε όλους τους θεσμικούς μηχανισμούς που ελέγχει στην ευρωζώνη. Πέτυχε με τη βοήθεια πρόθυμων αξιωματούχων να ανασταλεί η εφαρμογή των βραχυπρόθεσμων μέτρων ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Ηταν μια κίνηση καθαρά εκδικητική απέναντι στην πρωτοβουλία της Αθήνας να ασκήσει το κυριαρχικό δικαίωμά της και να δώσει μεγάλο μερίδιο από την υπεραπόδοση των εσόδων στα πιο χειμαζόμενα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Η επιλογή Σόιμπλε είχε στόχο να τεθεί ακόμα ένα εμπόδιο στην ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης και να πιεστεί η ελληνική κυβέρνηση να συναινέσει στις εντολές της γερμανικής ηγεσίας, μαζί και στην ψήφιση δύσκολων μέτρων την επόμενη περίοδο.
Το Μαξίμου έχει ξεκαθαρίσει ότι μια τέτοια εξέλιξη δεν γίνεται αποδεκτή. Αρα, το εκλογικό σενάριο «ζεσταίνεται» στις γερμανικές μηχανές. Η Ν.Δ. και ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκαν στην «κατάλληλη θέση την κατάλληλη στιγμή». Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πιστός στο δόγμα της ακραίας λιτότητας και της «αριστερής παρένθεσης», δήλωσε «παρών» και διαθέσιμος να υπηρετήσει αυτά τα σενάρια.
Οι πολιτικαντισμοί αποτελούν μέρος του πολιτικού παιχνιδιού. Αρα, η στάση του κ. Μητσοτάκη μπορεί να εξηγηθεί. Αυτό όμως που παραμένει άγνωστο είναι πώς βλέπει τον εαυτό του ο πρόεδρος της Ν.Δ. να συμπεριφέρεται στην υποθετική θέση του πρωθυπουργού. Πώς θα αντιμετωπίσει την απαίτηση του Σόιμπλε και των σκληρών δανειστών για πρόσθετα μέτρα, πρόσθετες διασφαλίσεις, εκ νέου κατάργηση όποιας κατάκτησης έχει μείνει όρθια; Θα αντισταθεί -σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση- ή θα συναινέσει με περίσσια προθυμία στις εντολές του Βερολίνου; Η στάση του στη Βουλή, χθες, απέδειξε ότι αυτό ακριβώς θα πράξει: θα υπηρετήσει πειθήνια τις πιο σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.
http://www.efsyn.gr/arthro/i-xekathari-epilogi-tis-nd 

Να ήταν μίζα να το ψήφιζες...

Σήμερα στο ελληνικό κοινοβούλιο 7 πολιτικά κόμματα και μια νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση ψηφίζουν για την επαναχορήγηση της 13ης σύνταξης σε μικροσυνταξιούχους. Είναι το πρώτο ισχυρό μέτρο στήριξης των δυνάμεων της εργασίας στα τελευταία έξι μνημονιακά χρόνια.

Ένα εκ των πολιτικών κομμάτων, αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα ψηφίσει παρών για να μην εξαγριώσει τους δανειστές που αντιτίθενται στο μέτρο. Λίγες μόλις μέρες πριν, δια στόματος του αντιπροέδρου της, η ΝΔ δήλωσε έτοιμη να αναλάβει τη διακυβέρνηση και να πάρει νέα σκληρά μέτρα, ενώ παράλληλα έχει εξαγγείλει νέες απολύσεις στον δημόσιο τομέα και πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, μια συνθήκη δηλαδή που βάλει κατά των εργαζομένων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Η ΝΔ ήταν ανέκαθεν το πολιτικό μόρφωμα το οποίο εκπροσωπούσε το 1% της ελληνικής κοινωνίας. Το μεγάλο κεφάλαιο που ζει παρασιτικά απέναντι στις δυνάμεις της εργασίας, αρπάζοντας τον πλούτο που παράγουν. Σήμερα ωστόσο πιο κυνικά από ποτέ, ταυτίζεται ευθέως με τα συμφέροντα των δανειστών και του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, ψηφίζοντας κατά των μικροσυνταξιούχων.
Η ΝΔ είναι το ίδιο πολιτικό μόρφωμα που ενώ διατυμπάνιζε τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, αρνούμενη οποιαδήποτε απομείωση του, ζητούσε τη διαγραφή του δικού της χρέους αφού είναι αδύνατη η αποπληρωμή του. Ένα χρέος που θα κληθούμε να αποπληρώσουμε όλοι οι φορολογούμενοι πολίτες, μέσω των χρημάτων που έχουμε δώσει για τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Η ΝΔ δεν το κρύβει, αντιθέτως το ''ξερνάει'' από το στόμα. Είναι το πολιτικό μόρφωμα εκείνο που το μνημόνιο, ως καθεστώς συνεχούς υποτίμησης των δυνάμεων της εργασίας, αποτελεί το προσωπικό της πρόγραμμα. Από την άλλη όμως, με περίσσιο θράσος ζητάει την ψήφο του ελληνικού λαού για να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του.
Οι κατά τα άλλα λαλίστατοι τοπικοί βουλευτές και πολιτευτές της ΝΔ- στην πλειοψηφία τους άνθρωποι προερχόμενοι από τα σάπιο βαθύ κράτος που κατέστρεψε την Ελλάδα- που αρθρογραφούν καθημερινώς και αδιαλείπτως για τον κίνδυνο που λέγεται ''Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ'' τις τελευταίες μέρες δεν βρήκαν ούτε μια λέξη να ψελλίσουν στους χιλιάδες Αχαιούς συμπολίτες τους μικροσυνταξιούχους.
Οι λαλίστατοι τοπικοί βουλευτές και πολιτευτές της ΝΔ που θεωρεί τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας ιδεοληψία της Αριστεράς, δεν βρίσκουν μια λέξη να ψελλίσουν στα νέα παιδιά που ετοιμάζονται σε συνθήκες τραγικά δύσκολες να μπουν στην αγορά εργασίας όπου οι εργοδότες τους εκμεταλλευόμενοι τα συντριπτικά ποσοστά ανεργίας θα αγοράσουν την εργατική τους δύναμη για ένα κομμάτι ψωμί.
Το μόνο για το οποίο φροντίζουν οι τοπικοί βουλευτές και πολιτευτές της ΝΔ είναι η συνεχής αναπαραγωγή του κεντρικού αφηγήματος ότι οι δανειστές θέλουν το καλό μας και ο ΣΥΡΙΖΑ τους εμποδίζει. Φυσικά αρθρογραφούν και για την δικιά τους αυτοπροβολή ενώ παράλληλα συναλλάσσονται παρασκηνιακά με τους τοπικούς τους μηχανισμούς, από τη ΔΑΠ και την ΟΝΝΕΔ μέχρι και τα ''συνδικαλιστικά'' τους οχήματα, για μια θέση στο επόμενο ψηφοδέλτιο. Πολιτικός παρασιτισμός!
Η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, καλούν τον κόσμο να συστρατευθεί στην προσπάθεια για ανατροπή αυτής της συνθήκης. Μέρος αυτής της προσπάθειας είναι η σημερινή ψήφιση της 13ης σύνταξης, η αναστολή αύξησης ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου, η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη 2.500.000 ανασφάλιστων, η μηνιαία επιδότηση φοιτητών με οικονομικά προβλήματα, οι προσλήψεις στην Υγεία και η συνεχής αύξηση της χρηματοδότησης νοσοκομείων, σχολείων και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.
Σήμερα πιο ανάγλυφα από ποτέ, φανερώνονται οι δυο διαφορετικοί κόσμοι που ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι απλά παθιασμένος για την εξουσία, είναι παθιασμένος να υπηρετήσει την πολιτική Σόιμπλε. Ίσως από την άλλη να είναι απλά εκνευρισμένος  που η 13η σύνταξη είναι αποτέλεσμα της υπεραπόδοσης φορολογικών εσόδων από τις λίστες της φοροδιαφυγής. Είναι όντως στενάχωρο τα μαύρα χρήματα των μιζών και της λεηλασίας που με θέρμη κάλυψε πολιτικά κατά το παρελθόν να επιστρέφουν στα ταμεία και στους μοναδικούς δικαιούχους τους. Το χάσμα ανάμεσα στις μίζες των φίλων και τα επίσημα νομοθετήματα υπέρ του κόσμου της εργασίας είναι ακριβώς αυτή η πολιτική, αξιακή και ταξική άβυσσος που χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ.

https://left.gr/news/na-itan-miza-na-psifizes 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Νίκος Μωραΐτης: Τσίπρα, ρώτησες την Τρόικα;

Τι; 13η σύνταξη; Ζήτησε άδεια από τους Θεσμούς; Πώς τολμάει να μοιράζει ο πρωθυπουργός λεφτά των δανειστών στους συνταξιούχους;
του Νίκου Μωραΐτη

«Έχει ρωτήσει την Τρόικα;».
«Πώς μοιράζει λεφτά χωρίς να ρωτήσει τους δανειστές;».
«Μην ανησυχείτε, οι Θεσμοί θα του το γυρίσουν το μέτρο πίσω».
Αυτή είναι η αξιωματική αντιπολίτευση – τα μουρουτοειδή που φιλοδοξούν να επιστρέψουν. Κι αυτές είναι οι αναρτήσεις τους στο διαδίκτυο.
Η αναγγελία του Αλέξη Τσιπρα στο διάγγελμά του -πέρα από την ουσία της ίδιας της ενίσχυσης προς τους χαμηλοσυνταξιούχους- είχε μία ακόμη συνεισφορά: Το ξεγύμνωμα της εναλλακτικής πρότασης.
Απέναντι σε μία κυβέρνηση που προσπαθεί, πέφτει, σηκώνεται, ζαλίζεται, ξαναπέφτει, μπουσουλάει, υπάρχει η εναλλακτική λύση μίας υποδουλωμένης παράταξης. «Τους θεσμούς τους ρωτήσατε;». Δεν είναι μόνο δουλικοί, ώστε να σκέφτονται ένα τέτοιο επιχείρημα, αλλά και σαλεμένοι, αφού δεν διστάζουν να εκθέσουν σε κοινή θέα τη δουλικότητά τους.
Μόνη τους ελπίδα, να αντιδράσουν οι Θεσμοί! Μόνη τους ευχή ενόψει Χριστουγέννων, να απορρίψει η Τρόικα το μέτρο της κυβέρνησης για την επιστροφή της 13ης σύνταξης.
Σκασίλα τους αν αυτά τα 300, 400, 500 ευρώ θα ανακουφίσουν χιλιάδες οικογένειες χριστουγεννιάτικα. Δεν δίνουν δεκάρα. Είναι κυνικοί, είναι αλλοτριωμένοι ως το κόκκαλο. Είναι η εναλλακτική κυβερνητική πρόταση που κινδυνεύει να υποστεί η χώρα.
Η ουσία είναι μία: Ύστερα από δώδεκα περικοπές συντάξεων -έντεκα των άλλων και μία δική της-, μία κυβέρνηση επιτέλους επιστρέφει μία σταγόνα από τον ιδρώτα σε αυτούς που την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, και όχι σε καναλάρχες, Χριστοφοράκους και λοιπούς οφσόρ συγγενείς.
ΥΓ:
Για να ευθυμήσετε, δωράκι η χθεσινή ανάρτηση του δημοσιογράφου της πιο παλαιάς σημιτικής διαπλοκής, Γιώργου Παπαχρήστου, στο twitter:
«Κανονικός Μαυρογιαλούρος ο καημένος, προσπαθεί να διασωθεί μοιράζοντας ψίχουλα! Το (ανατριχιαστικά) παλιό σε συσκευασία νέου αριστερού!».
http://www.altsantiri.gr/gnwmes/nikos-mora%CE%90tis-tsipra-rotises-tin-troika/ 

Βαθιά ανάσα

Με επιφυλακτικότητα που φτάνει στα όρια της προκατάληψης και της καχυποψίας, υποδεχθήκαμε τις «μεσοπρόσθεσμες» αποφάσεις του Eurogroup για την Ελλάδα. Είναι εύλογο καθώς οι δανειστές έχοντας την ισχύ και το χρήμα διαπραγματεύονται ως καλός και κακός μπάτσος και δεν έχουν εγκαταλείψει την ιδέα του Σόιμπλε της τιμωρίας και της εξόδου από την Ευρωζώνη, του ατίθασου και σπάταλου πειραματόζωου..

«Το κόστος της κυβερνητικής ανεπάρκειας θα είναι και πάλι οδυνηρό για την ελληνική κοινωνία», προεξόφλησε σε ανακοίνωσή της η Ν.Δ σχετικά με το αποτέλεσμα του πρόσφατου Eurogroup. Το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη θεωρεί ότι, «οι δημοσιονομικοί στόχοι θα παραμείνουν υψηλοί, για αρκετά χρόνια μετά το 2018» και ότι «η κυβέρνηση δεσμεύθηκε στην επίτευξη αυτών των στόχων, με την εφαρμογή νέων μέτρων και την επέκταση της χρήσης του "κόφτη"».  Δεν λέει βεβαίως η Ν.Δ ότι η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου κουβέντιασε με την τρόικα ακόμα πιο άπιαστους δημοσιονομικούς στόχους

«Δυστυχώς δεν έχουμε εθνική επιτυχία, αλλά την προαναγγελία μιας άνευ όρων παράδοσης» αναφέρει το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ για την απόφαση και προβλέπει «παράταση της αβεβαιότητας, ομολογία της διαρκούς επιτροπείας και απαγορευτική για την ανάπτυξη ανασφάλεια».

Το «Ποτάμι» ισχυρίζεται ότι «η απόφαση του Eurogroup όχι μόνο δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς αλλά εντείνει τις ανησυχίες για τις προοπτικές της χώρας τα επόμενα χρόνια», διότι παραμένει η «ανάγκη πρωτογενούς πλεονάσματος 3,5% για το 2018 κάτι που είναι ανέφικτο και οδηγεί σε νέα μέτρα».
Ο Γ.Γ της Κ.Ε του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας, επισήμανε ότι:  «Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης για τη δεύτερη αξιολόγηση, για το χρέος, ο νέος αντιλαϊκός προϋπολογισμός που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή, είναι κόλαφος για τους εργαζόμενους, για το λαό μας. Η κυβέρνηση, μαζί με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, μιλάει και πανηγυρίζει για ανάκαμψη της οικονομίας, μόνο που αυτή η ανάκαμψη θα είναι για τους λίγους, για το μεγάλο κεφάλαιο. Ο λαός μας, η εργατική τάξη θα υποφέρει».
Όλη η αντιπολίτευση με λίγα λόγια βλέπει μέσα από την δική της (συμφέρουσα, ασφαλώς στην ίδια) ματιά τα πράγματα και πάντοτε για αντιπολιτευτικούς λόγους δείχνει ότι το ποτήρι είναι μισοάδειο. Δεν έχουν όμως πάντοτε δίκιο, καθώς φαίνεται ξεκάθαρα ότι κινούνται με βάση την επιθυμία τους και ότι πίσω από τις βροντώδεις δηλώσεις τους ομολογείται ο πόθος τους για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων, την επικράτηση μόνιμης κρίσης και πανικού, μπας και πέσει η «αριστερή παρένθεση» και ξαναπιάσουν τα καθιερωμένα τους πόστα.
Δεν έχουν δίκιο στις εκτιμήσεις τους, κυρίως διότι υπάρχει ορατό πρακτικό αντίκρισμα της απόφασης του Eurogroup για τη μεσοπρόθεσμη μείωση του χρέους, με την ένταξη της Ελλάδος στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ,  και διότι ναι μεν είναι σχεδόν σαφές (για τους δανειστές), με βάση την ανακοίνωση του Eurogroup, ότι ο στόχος του 3,5% στα πλεονάσματα δεν εγκαταλείπεται για ένα «μεσοπρόθεσμο διάστημα» δηλαδή για κάποια ακόμα χρόνια, αλλά ποιος πιστεύει ότι αυτοί οι στόχοι είναι θέσφατα και δεν αναθεωρούνται ποτέ προς όφελος της χώρας; Έχουν ήδη γνωμοδοτήσει ότι η λήξη του Μνημονίου το 2018 δεν αλλάζει τα πράγματα; Δεν επιτρέπεται «νομικά» η αναθεώρηση του «κόφτη» και των προϋποθέσεών του;
Δηλαδή, αν αναλάβουν εκείνοι την διακυβέρνηση της χώρας, πώς θα μας ξανασώσουν αν δεν ξαναϋποσχεθούν νέα επαναδιαπραγμάτευση των όποιων συμφωνιών με τους εταίρους μας;

Το ζήτημα της συνολικής επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους και οπωσδήποτε η συζήτηση για την αναθεώρηση των υπερβολικών (κι έτσι ή αλλιώς υφεσιακών) στόχων του πρωτογενούς πλεονάσματος (καθώς και της διάθεσής του στην οικονομία και την κοινωνία και όχι μόνο για τοκοχρεολύσια), το αναγνώρισε κατά κάποιο τρόπο και ο ίδιος ο Γερούν Ντάϊσεμπλουμ, που σημείωσε ότι τα μεσοπρόθεσμα μέτρα θα συζητηθούν στα μέσα του 2018, μετά την επιτυχή ολοκλήρωση του 3ου μνημονίου. Αλλά ως τότε ούτε ο ίδιος ξέρει ποιος και τι θα διαπραγματεύεται...

Η κυβέρνηση φαίνεται ότι πήρε μια βαθιά ανάσα. Σταθεροποιείται. Και έχοντας θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, αναμένει βάσιμα επιστροφή κεφαλαίων στη χώρα, μείωση της ανεργίας και πάταξη της εκτεταμένης φοροδιαφυγής. Έτσι μπορεί -και πριν τη λήξη του Μνημονίου- να προχωρήσει το κοινωνικό «παράλληλο πρόγραμμα της» και να ολοκληρώσει γρήγορα τις απαραίτητες θεσμικές τομές (και την αναδιάρθρωση των «κόκκινων» δανείων και των βιώσιμων κλάδων της οικονομίας). Και ασφαλώς θα έχει το χρόνο να ανακαθορίσει τους οικονομικούς στόχους της,  εκτός μνημονίων, σε μεσομακροπρόθεσμη βάση.
Τα εργασιακά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τα κάνει χειρότερα, αποδεχόμενη οτιδήποτε. Καλύτερα να τα αφήσει, ως έχουν, άσχημα, αλλά τουλάχιστον ανοιχτά, στο ράφι για λίγο αργότερα, και να παλέψει με όλες της τις δυνάμεις για καλύτερα εισοδήματα των λαϊκών τάξεων κατά της ανεργίας, της μαύρης και της απλήρωτης εργασίας, μειώνοντας φόρους στους μικρομεσαίους, αν δεν μπορεί να επαναφέρει την πλήρη λειτουργία των Συλλογικών Συμβάσεων, τις οποίες είχε καταργήσει ουσιαστικά η συγκυβέρνηση Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ

Είναι στο χέρι της κυβέρνησης να αξιοποιήσει την σταθεροποίηση που εξασφάλισε για να βγάλει, όντως, όρθια την κοινωνία από τη χρεοκοπία και τη διαφθορά.
https://left.gr/news/vathia-anasa 

Τα χείλια του Κικίλια

Ξέρω ότι πολλοί τον βαριέστε τον Κικίλια, παρά το παράστημά του. Πιθανόν να προτιμούσατε τη Βούλτεψη, ή τη Μισέλ, που δεν βαριούνται τουλάχιστον τον εαυτό τους. Όμως κάνετε λάθος. Γιατί το θέμα δεν είναι το IQ του ανδρός, η σωματοδομή του ή αν μπορεί να διαβάζει αυτά που του γράφουν.

Το θέμα είναι ότι μιλάμε για τον αντ’ αυτού, αντί του Κυριάκου, τον εκπρόσωπο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και από την άποψη αυτή τον αντιπρόσωπο όλων εκείνων που τσαλαπατιούνται να απαλλαγούν από τον Τσίπρα και τους λοιπούς. Για να έρθουν να μας απαλλάξουν από τα δεινά που οι ίδιοι επισώρευαν σαράντα χρόνια.
Τέλος πάντων, ας μην βρίσουμε. Είπε, λοιπόν, ο εκπρόσωπος, αφού πρώτα μας περιέγραψε με μελανά χρώματα τη δεινή θέση της χώρας, τις εμμονές της κυβέρνησης, τα ψέματά της, την ανικανότητά της εν συγκρίσει με τη δική τους -του Κυριάκου κυρίως- πανθομολογούμενη και αποδεδειγμένη ικανότητα: Η χώρα βρίσκεται σε μια κρίσιμη φάση ξανά, με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης. Για τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και τον διάολό τους μιλούσε. Και παρακαλώ να δώσετε βάση σε δυο και μόνο λέξεις: Αποκλειστική ευθύνη! Διότι αυτή είναι η θέση εκπροσωπούμενων και εκπροσώπου. Αποκλειστική. Και ευθύνη.

Δηλαδή, αν καταλάβατε, δεν έχει καμιά ευθύνη ο Σόιμπλε, που βγαίνει με τον χάρακα έτοιμος να μας συνετίσει. Και απειλεί γερμανικότατα με έξωση από την Ευρώπη. Ούτε παίζουν κανένα ρόλο τα ήξεις αφήξεις εκείνων που άλλα υπέγραψαν για τα εργασιακά και το χρέος, παραδείγματος χάριν, και τώρα άλλα λόγια... Και κυρίως δεν έχει καμιά ευθύνη, είναι αθώον, το τόσο αγαπητό σε εκπροσώπους και εκπροσωπούμενους ΔΝΤ. Που ζητάει αίμα από την ελληνική κοινωνία για άλλη μια φορά. Με έμφαση -πάλι τα ίδια και τα ίδια θα μου πεις- στους ανήμπορους, στους ανάπηρους, στους φτωχούς, στους νέους. Όχι. Η αποκλειστική ευθύνη είναι της κυβέρνησης. Κι αν ψάξετε εθνική ευαισθησία, ή έστω σοβαρότητα. Αν αναζητάτε έστω μια λέξη για τους καθ’ έξιν εκβιαστές της χώρας. Τότε θα τα βρείτε κλειστά τα χείλια του Κικίλια.
Διότι αυτοί το έχουν λύσει το πρόβλημα. Επιστρέφουν ολοταχώς στους πολιτικούς τους προγόνους: Οφείλομεν υποταγήν εις τας Αρχάς Κατοχής. Αλλιώς έχουμε την αποκλειστική ευθύνη για τα αντίποινα...
https://left.gr/news/ta-heilia-toy-kikilia 

Στην Κούβα δεν υπάρχουν black Fridays..

Γράφει ο Κλέαρχος Δημητριάδης
Black Fridays και οι ορδές των εξαθλιωμένων robots του υπερκαταναλωτικού καπιταλισμού ορμούν ανυπόμονα να στηρίξουν τα πολυκαταστήματα για ένα ακόμα tablet, smartphone και smarttv επειδή τους λείπει και είναι αναγκαίο για την επιβίωση τους..
Στην Αμερική παίζουν ξύλο για ένα μπλουζάκι παραπάνω, στην Αγγλία παθαίνουν παροξυσμό πάνω από τα πλυντήρια..
Τώρα και στην Ελλάδα...
Δεν μπορώ να ελέγξω το αίσθημα της αηδίας και της μιζέριας που μου βγάζει αυτή η κατάντια..
Όλοι έρμαια των ψεύτικων αναγκών που μας δημιούργησαν.. πιονάκια και μαριονέττες στο παιχνίδι τους..
Μας μοίρασαν δανικά χρήματα, μας έφτιαξαν πλαστές κοινωνίες..
Μας έδειξαν την καλή ζωή της πολυτέλειας, μας έβαλαν τους στόχους να την πετύχουμε..
Μας έκαναν πλύση εγκεφάλου για να την ονειρευόμαστε, μας έκαναν εξαρτημένους..
Τόσο που ξεχάσαμε να ζούμε..
Ξεχάσαμε να δουλεύουμε για να ζούμε, ζούσαμε για να δουλεύουμε..
Ξεχάσαμε να αγαπάμε, μάθαμε ν ανταγωνιζόμαστε..
Και αφού κρεμάστηκαν όλες μας οι αισθήσεις στο όραμα της τέλειας ζωής και αφού χάσαμε την ανθρωπιά μας στο κυνήγι της, μας στέρησαν ότι είχαμε καταφέρει να αποκτήσουμε.
Είναι το μυστικό της δέσμευσης..
Σου δείχνω το δρόμο για να κατακτήσεις τη ζωή σου, σε βάζω να τρέχεις να τη φτάσεις, σου δημιουργώ αυταπάτες, σε βάζω να χρεωθείς σε μένα ενώ σου υπόσχομαι τον παράδεισο και μόλις νομίζεις πως τα καταφέρνεις σε διαλύω.. Σ εξαθλιώνω και σ εκμηδενίζω για να σε κρατώ αλυσοδεμένο στις απαιτήσεις μου..
Είναι το μυστικό του καπιταλισμού..
Μας μίλησαν για ελεύθερες αγορές και ίσες ευκαιρίες μέσω αξιοκρατίας, οι πιστοί οπαδοί του συστήματος αυτά συνεχίζουν και μας υπόσχονται μέχρι και σήμερα, κάθε μέρα που περνάει..
Ο κόσμος που έταξαν καταρρέει και όμως… Οι στυλοβάτες του καπιταλισμού συνεχίζουν να μας πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.. Συνεχίζουν να μας δείχνουν τις χώρες που οι ίδιοι έχουν χρόνια καταστρέψει για να μας αποδείξουν πόσο καλά είμαστε εμείς οι υπόλοιποι.. Στην Ευρώπη δείχνουν την Αφρική, στην Αμερική την Ασία, η Δύση δείχνει την Ανατολή και ο Βορράς το Νότο…
Πάντα θα υπάρχει αυτός που εξαθλιώνεται περισσότερο για να παίζει το μέτρο σύγκρισης και να επιβεβαιώνει την ουτοπία της καλοπέρασης..
Η αλήθεια φυσικά είναι ότι όλοι μας είμαστε αναλώσιμοι αριθμοί που χρησιμοποιούνται στα χέρια των λίγων ανά περίπτωση και σύμφωνα με το σχέδιο.. Μια ομάδα τεχνοκρατών σε διάφορες ηγετικές θέσεις κάνουν κουμάντο και μας σέρνουν σαν υπνωτισμένους από τη μύτη για να γεμίζουμε τα ταμεία των πολυεθνικών τους και των τραπεζών τους.. Κι εμείς τρέχουμε να τους ικανοποιήσουμε ποδοπατώντας μεταξύ μας ο ένας τον άλλο..
Κατά τα άλλα, η Κούβα είναι μια φτωχή χώρα μέσα στην παρακμή και ταλαιπωρημένη από το δυνάστη που δεν ήταν αρεστός στους πυλώνες του καπιταλισμού..
Βλέπετε, στην Κούβα δεν υπάρχουν black Fridays που μοιράζουν όλα τα στοκ από gadgets και παπούτσια adidas σε εικονικές τιμές ευκαιρίας γιατί οι αλυσίδες των πολυκαταστημάτων δεν θα μπορούσαν να ξεφορτωθούν αλλιώς και να βγάλουν και κέρδος..
Δεν έχουν τηλεπαιχνίδια που μοιράζουν λεφτά, ούτε εκπομπές μαγειρικής που μοιράζουν λεφτά, ούτε reality game shows και talent shows που μοιράζουν λεφτά και αξιοζήλευτες καριέρες..
Εκεί δεν χτυπιούνται τα παιδιά τους να γίνουν όλοι τραγουδιστές, ούτε έχουν όλοι μια τηλεόραση που χαρίζει την μοναδική ψυχαγωγία αποχαυνώνοντας τη μέση νοημοσύνη μέσα από άθλιο χιούμορ.. Εκεί δεν έχουν μια τηλεόραση που πανικοβάλει μέσα από την μονομερή προπαγάνδα της πολυφωνίας ανάλογα με τη διαπλοκή και το νταβατζιλίκι της..
Εκεί ο κόσμος δεν κλείνεται στο σπίτι του μ ένα υπολογιστή ή ένα κινητό στο χέρι για να ξεγελάσει τη μοναξιά του ή να βιώσει ξανά τη χρησιμότητα που του στέρησαν, αλλά βγαίνει έξω επικοινωνεί, ερωτεύεται, γελάει, χορεύει, τραγουδά..
Εκεί ο δυτικός πολιτισμός δεν έχει αγγίξει την ανθρώπινη επαφή και η τεχνολογία δεν είναι το μέσο της ψευδαίσθησης ενός καλύτερου κόσμου..
Εκεί ο κόσμος δεν μεγαλώνει με πρωτόκολλο και savoir vivre, δεν φτιάχνει ψυχολογίες μέσα από το shopping therapy, δεν παθαίνει κατάθλιψη από την μόνιμη οικονομική και κοινωνική καταπίεση, δεν αρρωσταίνει όταν δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει, ούτε πεθαίνει από αυτό, ούτε χάνει τον εαυτό του μέσα από αυτό..
Εκεί ο κόσμος δεν ψάχνει το υποκατάστατο της πραγματικής του ζωής που εμείς οι υπόλοιποι τυχεροί πολίτες του δυτικού αξιοκρατικού καπιταλισμού έχουμε χάσει..

http://fantomarimbaud.blogspot.gr/2016/11/black-fridays.html?spref=fb 

Νίκος Μωραΐτης: Ψάρι με ωροσκόπο SIEMENS

Τι να κάνουμε. Άλλος έχει πρότυπο τον Κάστρο, άλλος τον Φιγιόν. Άλλος έναν άνθρωπο που εξάλειψε τον αναλφαβητισμό και έκανε το ιατρικό θαύμα σε χώρα της Καραϊβικής και άλλος έναν υποψήφιο της Δεξιάς που συναγωνίζεται τη Μαρίν Λεπέν σε ακροδεξιά αισθήματα.
του Νίκου Μωραΐτη

«Κι αυτός, τρέχει να πάει στην κηδεία του Κάστρο! Τα έλυσε όλα τα προβλήματα εδώ και έχει χρόνο για ταξιδάκια στην Κούβα», μου έλεγε χθες ένας φίλος.
Μα είναι δυνατόν; Να είσαι αριστερός, να έχεις γαλουχηθεί με τα οράματα του Τσε και του Φιντέλ, να γίνεσαι πρωθυπουργός, να πεθαίνει ο Κάστρο στη διάρκεια της θητείας σου και να μην πας στην πολιτική του κηδεία; Θα ήταν κάτι σαν ιεροσυλία.
Είτε κατάφερες να γίνεις ο αριστερός πρωθυπουργός που ήθελες είτε όχι, είναι στο DNA των ανθρώπων που μεγάλωσαν «αριστερά» η κουβανική επανάσταση.
Τι να κάνουμε. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Άλλος έχει πρότυπο τον Κάστρο, άλλος τον Φιγιόν. Άλλος έναν άνθρωπο που εξάλειψε τον αναλφαβητισμό, έκανε το ιατρικό θαύμα σε χώρα της Καραϊβικής και άντεξε 50 χρόνια να είναι το αγκάθι στην κοιλιά της Αμερικής. Και άλλος έχει θεό έναν υποψήφιο της Δεξιάς που συναγωνίζεται τη Μαρίν Λεπέν σε ακροδεξιά αισθήματα, ξενοφοβία και συντηρητισμό.
Έλαμψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης όταν είδε τη σαρωτική νίκη του Φρανσουά Φιγιόν στις εσωκομματικές εκλογές της γαλλικής Δεξιάς για την Προεδρία. «Έχουμε την ίδια ημέρα γενέθλια», έγραψε στο τουίτ με το οποίο πανηγύρισε την εκλογή του ιδεολογικά συγγενούς του γάλλου πολιτικού.
Είναι και οι δύο ψάρια. Ψάρι ο επόμενος γάλλος πρόεδρος, ψάρι κι εγώ, θα εκλεγώ – είναι προφανώς το νηπιακό σκεπτικό του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Μόνο που ξεχνάει κάτι βασικό – κάτι που ξέρει καλά όποιος γνωρίζει είτε από ζώδια είτε από πολιτική. Από μία ηλικία και μετά, παιχνίδι κάνει ο ωροσκόπος. Ο Κυριάκος θα έχει πάντα, στη συνείδηση των πολιτών, ωροσκόπο SIEMENS. Και πρωθυπουργός με ωροσκόπο SIEMENS δύσκολα γίνεσαι.

Λέων Τολστόι – Πόση γη χρειάζεται ένας άνθρωπος;

Μια από τις ιστορίες του Λέων Τολστόι, είναι μικρή ιστορία αυτή έχει τον τίτλο «Πόση γη χρειάζεται ένας άνθρωπος;» Η ιστορία μιλάει για έναν αγρότη, τον Παχόμ που ο ίδιος απόκτησε περιουσία και τα υπάρχοντα του τα πολλά, άναψαν μέσα του μια επιθυμία να αποκτήσει όλο και πιο πολλά.

“Η τύχη το έφερε και συνάντησε ο Παχόμ έναν άλλο αγρότη που ήρθε από πάνω από τον Βόλγα και επίσης έναν πλανόδιο έμπορο που ταξίδευε από μέρος σε μέρος. Από αυτούς, λοιπόν, ο Παχόμ έμαθε για απέραντες εκτάσεις γης που μπορούσε να τις αποκτήσει καθένας για «ένα κομμάτι ψωμί» όπως λέμε, από κάποιους που έμεναν πολύ μακριά, και ήταν νομάδες, είχαν ζώα και μετακινούνταν από μέρος σε μέρος. Αυτούς τους έλεγαν «Μπασκίρς.»

Μια και δυο λοιπόν ο Παχόμ ξεκίνησε, ταξίδεψε και έφτασε σε εκείνη την μακρινή γη. Το έδαφος ήταν παρθένο και απαλό σαν την παλάμη του ανθρώπου και μαύρη όπως ο σπόρος της παπαρούνας, και το χορτάρι έφτανε ψηλά ως το στήθος.

«Και ποια είναι η τιμή;» ρώτησε ο Παχόμ.

«Η τιμή μας είναι πάντοτε η ίδια: χίλια ρούβλια την ημέρα» του απάντησαν

Ο Παχόμ δεν καταλάβαινε.

«Την ημέρα; Τι είδους τιμή είναι αυτή; Πόση έκταση είναι αυτό;»

«Δεν ξέρουμε να το υπολογίσουμε» είπε ο αρχηγός τους.

«Το πουλάμε με την ημέρα. Όσο μπορείς να περπατήσεις σε μια μέρα, όσο σε πηγαίνουν τα πόδια σου και αντέχεις για μια μέρα να πηγαίνεις, είναι δικό σου, και η τιμή είναι πάντα χίλια ρούβλια.»

Ο Παχόμ έχασε τη μιλιά του από την έκπληξη.

«Ναι,» είπε, «αλλά σε μια μέρα μπορώ να προλάβω να περπατήσω και να καλύψω ένα τεράστιο μέρος από γη.»

Ο αρχηγός τους γέλασε.

«Θα είναι όλο δικό σου!» του είπε. «Αλλά υπάρχει ένας όρος. Θα πρέπει την ίδια μέρα να επιστρέψεις στο μέρος από το οποίο ξεκίνησες. Αν δεν επιστρέψεις στο μέρος από όπου ξεκίνησες, τα λεφτά σου είναι χαμένα».

Εκείνο το βράδυ ο Παχόμ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Όμως πριν χαράξει αποκοιμήθηκε και άρχισε να ονειρεύεται. Ονειρευόταν πως ήταν σε μια δικιά του σκηνή και πως άκουσε να γελούν απ’ έξω. Τόλμησε και βγήκε έξω και είδε τον αρχηγό των Μπασκίρς να κάθεται έξω από την σκηνή και να κρατά την κοιλιά του από τα γέλια και να κυλίεται γύρω-γύρω γελώντας. Καθώς πλησίασε πιο κοντά κατάλαβε πως δεν ήταν ο αρχηγός των Μπασκίρ αλλά εκείνος ο πλανόδιος έμπορος που είχε συναντήσει στην δική του γη, και σαν είδε ακόμη πιο καλά κατάλαβε πως ήταν ο αγρότης που είχε βρει, που είχε έρθει πάνω από τον Βόλγα. Αλλά τελικά δεν ήταν ούτε αυτός, ήταν ο διάβολος ο ίδιος με κέρατα και πόδια ζώου, με οπλές που τα κτυπούσε κάτω ελαφρά. Μπροστά από τον διάβολο ήταν ξαπλωμένος ένας ξυπόλυτος άνδρας που φορούσε μόνο παντελόνι και πουκάμισο.

Και καθώς ονειρευόταν ο Παχόμ, πήγε πιο κοντά να δει τι άνθρωπος ήταν αυτός, και διαπίστωσε πως ήταν νεκρός και πως ήταν… ο εαυτός του!

Τρομοκρατημένος ο Παχόμ πετάχτηκε επάνω. «Τι μπορεί να ονειρεύεται ο άνθρωπος!» σκέφτηκε.

Ο Παχόμ έφτασε στην πεδιάδα εκείνη που είχαν συμφωνήσει καθώς ο ουρανός άρχιζε να κοκκινίζει. Έβαλε τα χίλια ρούβλια στο γούνινο καπέλο του αρχηγού που το είχε βάλει στο χώμα, και ξεκίνησε. Το βήμα του δεν ήταν ούτε αργό, ούτε γρήγορο. Όσο όμως περπατούσε στην γη έκανε πιο μεγάλα βήματα γιατί η γη σε κάθε βήμα που έκανε φαίνονταν και πιο ωραία. Μάλιστα σε μια προσπάθεια να συμπεριλάβει μέσα ένα πολύ ωραίο λιβάδι, πήγε πολύ μακριά πριν να βάλει το σημάδι που είχε μαζί του, και να αρχίσει να γυρίζει πίσω. Έτσι κύλησε η μέρα και τώρα βιαζόταν και περπατούσε πραγματικά γρήγορα κάτω από τον καυτό ήλιο που όμως είχε αρχίσει να δύει.

Κατακουρασμένος αφού έκανε κύκλο τέτοια μεγάλη έκταση ο Παχόμ γύριζε πίσω στο λοφάκι από όπου είχε ξεκινήσει περπατώντας με δυσκολία, σέρνοντας τα πόδια του. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε σαν των παλιών σιδεράδων το φυσερό, η καρδιά του χτυπούσε σαν σφυρί, τα πόδια του άρχιζαν σιγά-σιγά να τον εγκαταλείπουν. Σε λίγο έβλεπε ο Παχόμ τον λόφο και τους Μπασκίρς να του φωνάζουν.

Και ο Τολστόι κλείνει την ιστορία:

«Ο Παχόμ κοίταξε τον ήλιο που είχε αγγίξει την γη. Η μια πλευρά του είχε ήδη χαθεί. Με όση δύναμη του απέμενε βιάστηκε τόσο πολύ που έγερνε το κορμί του μπρος τα εμπρός ίσα-ίσα που τα πόδια του ακολουθούσαν ώστε να μην πέσει. Με το που άγγιξε τον λοφίσκο ξαφνικά σκοτείνιασε. Κοίταξε ψηλά, ο ήλιος είχε ήδη δύσει! Φώναξε με αγωνία: «όλος μου ο κόπος πήγε χαμένος,» και ενώ σκεφτόταν να σταματήσει άκουσε τους Μπασκίρς να του φωνάζουν και θυμήθηκε πως αν και για αυτόν που ήταν χαμηλά ο ήλιος είχε δύσει, για αυτούς όμως που ήταν στην κορυφή ο ήλιος ακόμη φαινόταν. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ανέβηκε πάνω στον λόφο. Εκεί ήταν ακόμη φως.
 

Και καθώς έφτασε στην κορυφή είδε τον σκούφο. Δίπλα από αυτόν καθόταν ο αρχηγός γελώντας και έχοντας τα χέρια στη μέση του. Πάλι ο Παχόμ θυμήθηκε το όνειρό του και έβγαλε μια κραυγή. Τα πόδια του τον εγκατέλειψαν, έπεσε μπροστά και άρπαξε το καπέλο (με τα ρούβλια) στα χέρια του…-πέθανε από την υπερβολική προσπάθεια.

Ο υπηρέτης του σήκωσε μια αξίνα και έσκαψε ένα λάκκο μακρύ αρκετά για να χωράει τον Παχόμ και τον έθαψε εκεί. Έξι πόδια, όσο από το κεφάλι στις πατούσες του, τόσο του έλειπε για να φτάσει στον στόχο του.»
 

**********************

“Πόση γη χρειάζεται ένας άνθρωπος;”  Mια ιστορία με μεγάλη δύναμη και παγκόσμια απήχηση γιατί η πλεονεξία, η απληστία είναι αρρώστια που μολύνει την ψυχή όλης της ανθρωπότητας.

Όλοι βέβαια απορρίπτουν την πλεονεξία και την απληστία. Αλλά η πραγματικότητα είναι πως κάθε μέρα κάποιος κήρυκας, ή ιερέας κάπου θα κάνει την κηδεία κάποιου που ξόδεψε την ζωή του, θυσίασε τα πάντα, ακόμη και την οικογένειά του για να φτάσει στην κορυφή του λόφου του Παχόμ, για να αποκτήσει όλο και πιο πολλά.

http://antikleidi.com/2011/08/22/posigi/ 

Εφτά χρόνια αρπαχτή

Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους.
 
Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς».

Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους.

Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Επί χούντας η ραδιοτηλεόραση ήταν κρατική (κι αυστηρά προπαγανδιστική), ενώ ο Τύπος περνούσε από δρακόντεια λογοκρισία. Οποιαδήποτε έρευνα ή ακόμη και νύξη για κρατικά σκάνδαλα ήταν απλά αδιανόητη. χαρακτηριστικό το κύριο άρθρο του Γιάννη Καψή στον «Ταχυδρόμο» (24.5.74), όταν η δικτατορία Ιωαννίδη δημοσιοποίησε το (παπαδοπουλικό) «σκάνδαλο των κρεάτων»:

«Δεν είναι καινούρια η υπόθεση. Μήνες ολόκληρους οι φήμες οργίαζαν. Κι όμως κανείς δεν τολμούσε. Κανείς δεν είχε το θάρρος να μεταβάλη τον ψίθυρο σε καταγγελία. Κι όσο οι φήμες απλώνονταν, αγκαλιάζοντας όλο και περισσότερους υπεύθυνους και μη, τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος μήπως θίξουμε τα κακώς κείμενα. Ηταν μια ‘συνωμοσία κραυγαλέας σιωπής’, χάρη και στη δρακόντεια νομοθεσία που ρυθμίζει -και συμπιέζει- την ενάσκηση του λειτουργήματός μας».

Μετά τη Μεταπολίτευση, ο Τύπος ξεχείλισε βέβαια από πληροφορίες για σκάνδαλα της χουντικής επταετίας. Ομως αυτά θεωρούνταν τότε -και σωστά- απλές παρωνυχίδες μπροστά στα υπόλοιπα εγκλήματα της δικτατορίας.

Απολαβές και «ασυλία»

Το πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι ηγέτες της χούντας, ήταν να αυγατίσουν τα εισοδήματά τους –σε σχέση όχι μόνο με τους ώς τότε δημοσιοϋπαλληλικούς μισθούς τους, αλλά και με τις απολαβές της ανατραπείσας κοινοβουλευτικής «φαυλοκρατίας». Με τον Α.Ν. 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε (από 23.600 σε 45.000 δρχ), των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ, ενώ θεσπίστηκαν -για πρώτη φορά- ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ αντίστοιχα («Πολιτικά Θέματα» 5.10.73).

Ακολούθησαν κι άλλες «τακτοποιήσεις», όπως η καταχρηστική στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα με ειδική ρύθμιση του 1970 («Πολιτικά Θέματα» 8.2.75).

Οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τέλος τη μελλοντική ασυλία τους, με ρυθμίσεις που κάνουν τα σημερινά κουκουλώματα να μοιάζουν με παιδικό παιχνίδι. Η χουντική νομοθεσία «περί ευθύνης υπουργών» (Ν.Δ. 802 της 30.12.1970) περιείχε «μεταβατική διάταξη» (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των ...συναδέλφων τους. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα!

Προϋπόθεση για την ατιμωρησία συνιστούσε, φυσικά, η επιτυχία της ελεγχόμενης επιστροφής στον κοινοβουλευτισμό «αλά τουρκικά». Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τίναξε όμως το εγχείρημα στον αέρα, με αποτέλεσμα τον κάθετο θεσμικό διαχωρισμό της Μεταπολίτευσης απ’ το προηγούμενο καθεστώς.

Τα μαύρα κρέατα

Το μόνο σκάνδαλο που εκκαθαρίστηκε δικαστικά επί χούντας, αποκαλύφθηκε για λόγους προπαγανδιστικής «νομιμοποίησης» της ανατροπής του Παπαδόπουλου απ’ τον Ιωαννίδη. Πρόκειται για την (κυριολεκτικά δύσοσμη) «υπόθεση των κρεάτων», με βασικούς κατηγορούμενους τον πρώην υφυπουργό Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλο και το Γεν. Διευθυντή του Υπουργείου (και διορισμένο πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ) Ζαφείριο Παπαμιχαλόπουλο.

Το κατηγορητήριο αφορούσε ποικίλες παρανομίες, με κυριότερη τη «δωροληψία κατά συρροήν» από μεγαλεμπόρους για τη μονοπωλιακή εξασφάλιση αδειών εισαγωγής κρέατος –με αποτέλεσμα παράνομες ανατιμήσεις («καπέλα») σε βάρος των καταναλωτών. Επιμέρους πτυχή του σκανδάλου συνιστούσε η απαγόρευση διάθεσης ντόπιων ζώων, ώστε να πουληθούν τα προβληματικά κρέατα Αργεντινής που «μαύριζαν» και «δεν τάθελε ο κόσμος». Στη δίκη πρόκυψε ανάμιξη του Παττακού – αναγνώστηκε, μάλιστα, και διαταγή του (21.9.72) «όπως διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα επίμαχα προϊόντα.

Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε σε 3,5 χρόνια φυλάκιση, ποινή που το 1976 μειώθηκε σε 14 μήνες. Δεν διώχθηκε, αντίθετα, για την επίδοση που τον έκανε ευρύτερα διάσημο: το «μπαλόσημο» που (φέρεται να) εισέπραττε ως γραμματέας του ΕΟΤ, με το παρατσούκλι «ο κύριος 10%».

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι σχετικές ημερολογιακές εγγραφές του διπλωμάτη Γεωργίου Χέλμη, γαμπρού του Μαρκεζίνη. «Φαίνεται πως συνελήφθη ο Μπαλόπουλος, πρώην του Τουρισμού, για οικονομικά σκάνδαλα και καταδιώκεται ο Παύλου, γαμπρός του Παττακού, επίσης για οικονομικά σκάνδαλα (υπόθεσις κρεάτων)», σημειώνει στις 21.1.74, για να συμπληρώσει στις 5.2: «Για τα σκάνδαλα, πιστεύει ο Μομφεράτος ότι τίποτε δεν πρόκειται να προωθήσουν, διότι φοβούνται να έλθουν εις αντιθέσεις και, άλλωστε, δεν έχουν μάρτυρες να καταθέσουν». Με τη δημοσιοποίηση της δίωξης, εκτιμά τέλος «ότι κατά την δίκη θα προκύψουν και στοιχεία για άλλες υποθέσεις (ίσως σκάνδαλα στον τουρισμό κά)» («Ταραγμένη διετία», Αθήνα 2006, σ.123, 129 & 161).

Η «νέα φαυλοκρατία»

Η δυσοσμία δεν περιοριζόταν ωστόσο στα κρέατα. Επτά μήνες μετά το πραξικόπημα, ο εκδότης του «Ελεύθερου Κόσμου» (και κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας) Σάββας Κωσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή: «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος, σ.50).

Παρά τη στενή σχέση του με το καθεστώς, ο Κωσταντόπουλος διατήρησε την ίδια γνώμη μέχρι τέλους. Αναλύοντας το Δεκέμβριο του 1973 στον Καραμανλή την ανατροπή του Παπαδόπουλου, τονίζει πως «είχε υποστεί το καθεστώς και αυτός προσωπικώς ηθικήν φθοράν εις την συνείδησιν των Ενόπλων Δυνάμεων. Μεγάλην ζημίαν του έκαμε η σύζυγός του και ο ταξίαρχος Μ. Ρουφογάλης, τον οποίον είχε τοποθετήσει εις την ΚΥΠ. Εκαμαν προκλητικάς ενεργείας (εντυπωσιακοί γάμοι, θορυβώδεις δεξιώσεις, δημόσιαι εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξις πλούτου κλπ). Μοιραίον ρόλον έπαιξαν και οι γαμβροί ωρισμένων παραγόντων του καθεστώτος (του κ. Σ. Παττακού και άλλων). Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» (όπ.π., σ.203-5).

Παρόμοια αίσθηση αναδύουν κι οι επιστολές του «γεφυροποιού» Ευάγγελου Αβέρωφ προς τον Καραμανλή: «κυκλοφορούσαι φήμαι περί μεγάλων ή μικρών σκανδάλων (δημοπρασίαι τηλεοράσεως, ΟΛΠ, σύμβασις Reynold’s, βέβαιοι μικρολοβιτούραι Ματθαίου και άλλα)» (14.10.68), «ανησυχία» του Παπαδόπουλου για «τα γύρω του σκάνδαλα, το ξεχαρβάλωμα της Διοικήσεως» (28.10.72).

Ιδια γεύση και στη συνομιλία του νεαρού -τότε- πολιτικού επιστήμονα Θεόδωρου Κουλουμπή με τον παλαίμαχο μεταξικό υπουργό Ασφαλείας, Κωνσταντίνο Μανιαδάκη (27.8.71): «Και για το στρατό; τον ρώτησα. Η απάντησή του ήταν να τρίψει τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού, υπονοώντας ότι δωροδοκούνται» («Σημειώσεις ενός πανεπιστημιακού», σ.116-7).

Ειδική πτυχή της «νεοφαυλοκρατίας» αποτέλεσε η ποικιλότροπη «τακτοποίηση» του συγγενικού περιβάλλοντος των δικτατόρων:

* Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας (κι αργότερα Βορείου Ελλάδος) τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου.

* Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών.

* Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων –από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ.

* Τα αδέρφια του αρχηγού βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και «υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ». Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει Γ.Γ. Δημ. Τάξεως. Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα βαθμοφόρου υφισταμένου του, «μένει γνωστός σαν ‘μπον φιλέ’ γιατί, τυλιγμένος σε χειμωνιάτικο παλτό, τρέχει νύκτα μαζί με αξιωματικούς αστυνομίας πόλεων στα καμπαρέ σαν γκάγκστερς και τρώγουν φιλέτο» (Αλέξανδρος Δρεμπέλας, «Ο θρήνος του χωροφύλακα», Αθήνα 1998, σ.118).

Ειδική κατηγορία σκανδάλων συνιστούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις «ημετέρων». Τον πρώτο καιρό μετά τη μεταπολίτευση το θέμα απασχόλησε επανειλημμένα τα ΜΜΕ, για προφανείς όμως λόγους οι σχετικές κατηγορίες ουδέποτε ερευνήθηκαν σε βάθος. Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο «Ταχυδρόμος» (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των «χορηγηθέντων» δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ.

Ενδιαφέρουσα και η εμπιστευτική ενημέρωση του Χαρίλαου Χατζηγιάννη, προσωπικού φίλου του δικτάτορα, προς τον αυλάρχη του εξόριστου βασιλιά Κωνσταντίνου (25.11.70): «Αυξάνεται η επιρροή της Δέσποινας [Παπαδοπούλου], του Ρουφογάλη και του Φραγκίστα. Η Δέσποινα ανακατεύεται σε όλα και, αναμφισβήτητα, επηρεάζει τον άντρα της. Ακόμη και η κόρη της παίζει ρόλο. Μιλούν και για οικονομικά συμφέροντα. Ο Λαδάς φώναξε τον Χατζηγιάννη και του συνέστησε, φιλικά, να διαφωτίσει τον Παπαδόπουλο» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977», Αθήνα 1999, σ.296).

Η Ντόλτσε Βίτα

Την εικόνα συμπληρώνουν, από διαφορετική οπτική γωνία, οι αναμνήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, φωτομοντέλου που το 1973 παντρεύτηκε το διοικητή της ΚΥΠ: «Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους κανούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ.85-6).

Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ ένα συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας (σ.89).

Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ.88).

Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ.95).

Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ.87).

Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με το Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ.100).

Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας:

«Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ.98).

Οι συμβάσεις

Το φιλέτο των σκανδάλων της «επταετίας» υπήρξαν ωστόσο οι μεγάλες «αναπτυξιακές» συμβάσεις της περιόδου.

* Η πρώτη υπογράφηκε με την αμερικανική πολυεθνική Litton (15.5.67), για «παροχήν υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δυτικήν Πελοπόννησον» (ΦΕΚ 1972/Α/88). Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το δημόσιο (συν κέρδος 11%) και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων (ή των δανείων) που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων. Ως «προκαταβολή», το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια.

Στην πράξη, η εταιρεία αρκέστηκε να ξεκοκκαλίζει τα ποσοστά επί των ...εξόδων της: «Το κέρδος μας είναι φυσικά δυσανάλογα μεγάλο», παραδεχόταν (στις ΗΠΑ) ο υπεύθυνος του προγράμματος, «επειδή δεν έχουμε κάνει βασική επένδυση. Η επένδυση είναι το καλό μας όνομα». Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την ...«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268). Επίσημη δικαιολογία: «αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής εξωτερικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν» (Βήμα, 16.10.69).

* Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, «διευκόλυνε» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του. Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο «ανάδοχος» θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων (συμπεριλαμβανόμενης της δημόσιας χρηματοδότησης!) – τα 4.500.000 δολάρια «εν είδει προκαταβολής». «Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δε βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε, αφού το δημόσιο επιβαρύνθημε με 1 ½ δις δρχ.

* Ο ελληνοαμερικανός Τομ Πάππας ήταν ήδη παρών με το διϋλιστήριο της ESSO στη Θεσσαλονίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Το Μάιο του 1972, η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει, για ανέγερση έξι αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72). Του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola, που οι κοινοβουλευτικές κυβερνήσεις δεν ενέκριναν, ως ανταγωνιστικά προς τη ντόπια παραγωγή αναψυκτικών (ΦΕΚ 1968/Α/201).

Θερμός υποστηρικτής της χούντας, ο Πάππας πρωταγωνίστησε ως γνωστόν στο «ελληνικό Γουτεργκέιτ», ανακυκλώνοντας κονδύλια της CIA για το χρηματισμό του Νίξον απ’ τους δικτάτορες. Ενας προσωπάρχης του με σκανδαλώδες παρελθόν, ο Παύλος Τοτόμης, διορίστηκε το 1967 υπουργός Δημόσιας Τάξης και κατόπιν πρόεδρος της ΕΤΒΑ.

* Μητέρα όλων των μαχών υπήρξε ωστόσο το ντέρμπι των μεγιστάνων (Ωνάσης, Νιάρχος, Βαρδινογιάννης, Ανδρεάδης, Λάτσης κ.ά) για το 3ο διϋλιστήριο της χώρας. Ο Παπαδόπουλος τάχθηκε αποφασιστικά υπέρ του Ωνάση, σε βίλα του οποίου (στο Λαγονήσι) έμενε αντί συμβολικού ενοικίου, ενώ ο Μακαρέζος υπέρ του Νιάρχου. Η σύγκρουση έφτασε στα άκρα, με απόπειρες πραξικοπημάτων κι έκτακτους ανασχηματισμούς. Τελικά ο Ωνάσης τα παράτησε, ακυρώνοντας τη «μεγαλειώδη» σύμβαση που είχε υπογράψει και παίρνοντας πίσω την εγγύησή του, το 3ο διϋλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ Ανδρεάδη και Λάτση (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα 4ο παραχωρήθηκε στο Βαρδινογιάννη (ΦΕΚ 1972/Α/181).

Μια λεπτομέρεια αυτής της τιτανομαχίας, από την εμπιστευτική ενημέρωση Χατζηγιάννη προς τον Παπάγο (25.11.70), παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον με βάση τα σημερινά δεδομένα:

«Σε άλλο υπουργικό συμβούλιο, παραβρισκόταν ο Καρδαμάκης, ο οποίος εισηγήθηκε την αγορά μηχανημάτων από τη Siemens και την AEG χωρίς διαγωνισμό, για να μπορέσει να ανταποκριθεί η ΔΕΗ στο πρόγραμμά της, που καθυστερούσε λόγω των δυσκολιών εκτέλεσης των συμφωνιών Ωνάση. Ο Παπαδόπουλος έλυσε μόνος του το θέμα, αποδεχόμενος την αγορά από τη μια εταιρεία».


Το «Τάμα του Εθνους»

Υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας: ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδος Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων.

Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια –ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια -και ολοκλήρωση- του 1821.

Το έργο εγκρίθηκε στις 5.1.69 σε κοινή συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου και αρχιεπισκόπου. Για την επίβλεψή του συστήθηκε το Μάιο μια «Ανώτατη Επιτροπή» με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Πατττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Εργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη. Ενα δεύτερο σώμα, το «Γνωμοδοτικό Συμβούλιο», αποτελούνταν από τον πρόεδρο της Ακαδημίας, τους πρυτάνεις του Πανεπιστημίου και του ΕΜΠ, το δήμαρχο Αθηναίων, το Γενικό Διευθυντή Αρχαιοτήτων και τον κοσμήτορα της Αρχιτεκτονικής. Στο εγχείρημα μετείχε, με άλλα λόγια, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος.

Για το είδος της προπαγάνδας που συνόδευσε την εξαγγελία, αποκαλυπτικό είναι ένα απόσπασμα από την «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» (3.6.73): «Ο Ναός του Σωτήρος Χριστού, αφ’ ενός μεν υλοποιεί την υπόσχεσιν που έδωσε το Εθνος προς τον Θεό, και αφ’ ετέρου θ’ αποτελέση, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό».

Η επιστημονική κοινότητα των 1.857 ελλήνων αρχιτεκτόνων δεν φάνηκε πάντως να δείχνει τον ίδιο ενθουσιασμό. Τρεις διαδοχικοί διαγωνισμοί «προσχεδίων» και «ιδεών» μεταξύ 1970 και 1973 κατέληξαν σε φιάσκο: παρά τα τεράστια «βραβεία» που τους συνόδευαν (από 300.000 μέχρι 5.000.000 δραχμές, όταν ο μέσος μισθός του ιδιωτικού τομέα ήταν γύρω στις 4.000 δραχμές), οι προτάσεις που υποβλήθηκαν ήταν αντίστοχια 7, 35 και 31. Τελικά και οι τρεις διαγωνισμοί κηρύχθηκαν άγονοι - μάλλον δίκαια, αν κρίνουμε από τις μακέτες που δημοσιεύθηκαν μεταδικτατορικά στο «Αντί» (30.11.74). Ακόμη κι έτσι, 3.650.000 δρχ διανεμήθηκαν σε ελάσσονες «επαίνους».

Απείρως μεγαλύτερη τέχνη επιδείχθηκε στη διασπάθιση των χρημάτων.

Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «Ειδικού Ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), το «Ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ: 45,5 εκατομμύρια ως επιχορήγηση απ’ τον τακτικό προϋπολογισμό, 180 εκατομμύρια από «δωρεές, εισφορές, κλπ» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Ενα μέρος των «εισφορών» ήταν επίσης δημόσιο χρήμα (η Αγροτική Τράπεζα «πρόσφερε» π.χ. 10 εκατομμύρια), ενώ το υπόλοιπο προήλθε από το υστέρημα του φιλοχρίστου και φιλοθεάμονος κοινού – όπως ο συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που θυσίασε στο «Τάμα» ολόκληρο το εφάπαξ του (109.455 δρχ), εισπράττοντας «τα συγχαρητήρια του πρωθυπουργού δια του υπουργού Προεδρίας» («Νέα» 31.12.68).

Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο απολογισμό, το 90% των εσόδων είχε ήδη καταναλωθεί σε απαλλοτριώσεις, «δαπάνες μελετών», προπαρασκευαστικά έργα και «δαπάνες διοικήσεως και λειτουργίας»!

«Φαίνεται ότι ο Ναός του Σωτήρος, που πρόκειται να ανεγερθή πάνω στα Τουρκοβούνια, θα είναι απ’ τους πιο θαυματουργούς στη χώρα μας», σχολίαζαν τις επόμενες μέρες τα «Νέα» (26.1.74). «Γιατί, πριν ακόμα κτισθή, πριν καν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν -λες από θαύμα- τα 406 εκατομμύρια δραχμές από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Πάντως κι οι πιο ολιγόπιστοι θαύμασαν το γεγονός ότι με εντελώς κανονικό τρόπο αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο. [...] Αφού λεφτά δεν υπάρχουν πιά, αφού ούτε καν τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη, η υπόθεση αυτή θα πρέπει να λήξη εδώ και όλοι θα φροντίσουμε να ξεχασθή».

https://left.gr/news/efta-hronia-arpahti 

Το χρώμα του ψέματος

Πριν λίγες ημέρες ένας φίλος θύμωσε με μια ανάρτηση μου στο Facebook και αναφέρθηκε στον αρχιψεύταρο Τσίπρα. Θεωρώ υγιές το να αντιδράσει ο Πολίτης στους Πολιτικούς που θεωρεί ότι τον εξαπατούν, θα πω μάλιστα καιρός ήταν, όμως…. θα επανέλθω.

Ως πιο σοφοί Πολίτες τα τελευταία χρόνια γίναμε ειδικοί στην διαπίστωση του προεκλογικού ψέματος από τους Πολιτικούς. Και για αυτό, από μερίδα του λαού, ανεβοκατεβαίνει ο Τσίπρας ως ο αρχιψεύταρος που άλλα είπε πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 και άλλα έκανε ως τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Άρα προφανώς ο λαός μας απέκτησε «ψευτόμετρο» και ήδη ο Τσίπρας, κατά μερίδα του λαού, έλαβε το χρυσό μετάλλιο.

Για να χαρακτηρίζεις κάποιον «αρχιψεύταρο» σημαίνει ότι υπάρχουν κριτήρια «εκλογής» και συμμετέχοντες παίκτες (συναγωνιστές), οπότε ο νικητής είναι ο «αρχιψεύταρος». Οι «χαμένοι» είναι οι ψιλοψεύτες, χαζοψεύτες, περίπου ψεύτες, αθώοι ψεύτες, απλοί ψεύτες κλπ. Και φυσικά υπάρχει, προφανώς, και άλλη διάκριση. Βασική για τον λαό. Οι δικοί μας ψεύτες, που είναι καλύτεροι από τους ψεύτες της απέναντι πλευράς. Και είναι καλύτεροι γιατί είναι δικοί μας άνθρωποι, τους αγαπάμε, ας μας πουν και κανένα ψεματάκι.

Η αντίδραση του φίλου μου έδωσε το έναυσμα να θυμηθώ το παρελθόν και με βάση το «ψευτόμετρο» να μετρήσω τα προεκλογικά ψέματα των πολιτικών μας την τελευταία 30ετία, χρησιμοποιώντας την μεθοδολογία του «ψευτόμετρου» για να κρίνω.

Η χώρα μας οδηγήθηκε στην χρεοκοπία, χρεοκοπία η οποία επήλθε ύστερα από την εφαρμογή πολιτικών δεκαετιών από τις Κυβερνήσεις. Πολιτικών που προφανώς δεν είχαν εγκριθεί ουδέποτε από το εκλογικό σώμα, ως προϊόν προεκλογικής υπόσχεσης. Αντίθετα τα κόμματα που επικρατούσαν υποσχόντουσαν προεκλογικά Παράδεισους, εκσυγχρονισμό, ανάπτυξη, ευημερία, ισονομία και όλα τα καλά. Αυτά είναι τα ψέματα των κομμάτων της μεταπολίτευσης, οι υποσχέσεις τους για το καλό όταν έπρατταν τα αντίθετα.

Ουδέποτε υποσχεθήκαν προεκλογικά τα κόμματα που μας κατέστρεψαν αυτά που πραγματικά εφήρμοσαν. Ποτέ δεν βγήκαν στα μπαλκόνια οι υποψήφιοι Πρωθυπουργοί να πούνε ότι:

1. θα δανείζονται χρήματα που κάποτε θα αδυνατούμε να πληρώσουμε

2. θα δημιουργούν τεράστια ελλείμματα αυξάνοντας υπερβολικά το Δημόσιο Χρέος, οδηγώντας σε χρεοκοπία

3. θα προσλαμβάνουν στο Δημόσιο όποιον περνούσε από τα κομματικά γραφεία, κατά παράβαση κάθε κανόνα δικαίου, με μοναδικό στόχο το βόλεμα των δικών τους ανθρώπων και την εξασφάλιση της εκλογικής επικράτησης

4. θα έπαιρνε μίζα όποιος μπορούσε στον Δημόσιο τομέα, εκμεταλλευόμενος το δικαίωμα της υπογραφής

5. θα δημιουργήσουν μια Οικονομία ανίσχυρη η οποία θα στηρίζεται στις Υπηρεσίες και θα εξάγει ελάχιστα, συνεπώς στις δυσκολίες θα καταρρεύσει ως πύργος φτιαγμένος από άμμο

6. θα δημιουργήσουν ένα απίστευτο κύκλωμα διαφθοράς με εστίες παντού στον Δημόσιο Τομέα, ένα σύστημα που κατακρεούργησε τον ελληνικό λαό και στα μικρά και στα μεγάλα

7. θα επιτρέπουν σε όποιον μπορεί να φοροδιαφεύγει ασύστολα

8. θα καταστήσουν την απόδοση Δικαιοσύνης όνειρο απατηλό, αφού οι ισχυροί σχεδόν ποτέ δεν τιμωρούνται και η Δικαιοσύνη αποδίδεται με εξαιρετικά μεγάλη καθυστέρηση.

9. θα ξοδεύουν αχρείαστα ποσά σε τρελούς εξοπλισμούς, με προφανή σκοπό την αποκόμιση μίζας για τις γνωστές παρέες

10. θα υπερασπίζονται σθεναρά κάθε δυνατή επαγγελματική ομάδα προσφέροντάς της ιδιαίτερα προνόμια και πάντα εις βάρος των πολλών

11. θα καταστρέψουν τα Ασφαλιστικά Ταμεία εξανεμίζοντας τα αποθεματικά τους (αξέχαστες οι πρακτικές τοποθέτησης των αποθεματικών στην ΤτΕ με μηδενικά επιτόκια όταν ο πληθωρισμός ήταν 15%-20%)

12. θα ευνοούν τους ισχυρούς προσφέροντας τους δημόσια έργα με στημένους διαγωνισμούς (σε τιμές απίστευτες), δωρεάν άδειες λειτουργίας για τηλεοπτικούς σταθμούς, ασυλία στην παράβαση της νομοθεσίας και στην καταλήστευση των καταναλωτών (καρτέλ), αρκεί αυτοί να ήταν φίλοι και ευεργέτες του κόμματος

13. θα εξασφαλίσουν ασυλία για τον εαυτό τους είτε μέσω του Συντάγματος, είτε μέσω της Βουλής, είτε μέσω της «φίλης» Δικαιοσύνης

Τα παραπάνω είναι ελάχιστα από αυτά που έγιναν και μας οδήγησαν στην πτώχευση και για τα οποία ουδεμία προεκλογική δέσμευση ότι θα γίνουν ακούσαμε ποτέ.

Η απορία που έχω είναι με ποια μεθοδολογία ο λαός που σήμερα χαρακτηρίζει τον Τσίπρα αρχιψεύτη τον έβγαλε νικητή σε τέτοια κούρσα, με τέτοιο απίστευτο συναγωνισμό. Έναν πρωθυπουργό που με βάση τους κανόνες του ψευτόμετρου κυβέρνησε με τα προεκλογικά ψέματά του για 8 μήνες, σε σύγκριση με τους ηγέτες που κυβέρνησαν με τα προεκλογικά ψέματα τους επί δεκαετίες. Κάτι δεν πάει καλά στην μεθοδολογία.

Το πρόβλημα στο ψευτόμετρο λέγεται μνήμη ψαριού, χαρακτηριστικό που μας διακρίνει σαν λαό. Ξεχνάμε δηλαδή το πρόσφατο και το λίγο μακρύτερο παρελθόν και οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην επανάληψη των ίδιων λαθών.

Προσωπικά, ως φανατικός οπαδός της Δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης της βούλησης του λαού, χαίρομαι ιδιαιτέρως με την ευαισθητοποίηση του κόσμου κατά των Πολιτικών που θεωρεί ότι τον εξαπάτησαν. Όμως η μνήμη δεν μπορεί να είναι επιλεκτική και να την χρησιμοποιούμε όπως μας συμφέρει. Ο άριστος Πολίτης θυμάται, δεν ξεχνάει τι έγινε εχθές. Γιατί αν το ξεχνάει καταλήγει πιόνι των ολίγων και όχι αυτό που έχει ανάγκη ο τόπος μας, Άριστος Πολίτης.

Του Γιώργου Φλωρά

http://www.avantipopolo.gr/2016/11/blog-post_396.html 

Σύνδρομο «αυτοματοποιημένης μιζέριας»

Χαμένοι μες στη δίνη της κρίσης και της «υπερπληροφόρησης», της οποίας γινόμαστε καθημερινά δέκτες, πολλές φορές τείνουμε να αντιμετωπίζουμε την πραγματική οικονομική, πολιτική και ευρωπαϊκή επικαιρότητα με τους «ίδιους» αυτοματισμούς όπως πριν από ένα, δύο ή και τρία χρόνια.

Το βλέπει κανείς καθημερινά, στον σχεδόν μηχανικό τρόπο με τον οποίο γράφονται τα σχόλια, τα ρεπορτάζ και μεταδίδονται οι ειδήσεις και οι «ειδήσεις». Άντε πάλι για «διαπραγματεύσεις-θρίλερ» στο Χίλτον και για αξιολόγηση «στον αέρα». Τι κι αν η ιστορία έχει δείξει ότι εδώ και αρκετούς μήνες οι συζητήσεις και οι -όντως σκληρές- διαπραγματεύσεις έχουν μπει σε ένα «αυλάκι» τέτοιο, ώστε να θεωρείται μάλλον ακατάλληλη η λέξη «θρίλερ» ή η φράση «στον αέρα η αξιολόγηση».
Η ίδια αυτοματοποιημένη επίδειξη μεμψιμοιρίας και σε ό,τι αφορά τα δημόσια σχόλια για την ανοίκεια «απάντηση» του Γερμανού υπουργού Οικονομικών, Β. Σόιμπλε στα όσα είπε στην Αθήνα ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ.Ομπάμα για το ελληνικό χρέος: «Εντάξει με τα καλά λόγια του Ομπάμα, αλλά ο Σόιμπλε κάνει κουμάντο», η επωδός των σχολιαστών που αναδείχθηκαν πρωταθλητές στις ασκήσεις μιζέριας σχετικά με την επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου.
Ακόμη χειρότερη η προβολή των «φόρων που έρχονται» και των «νέων σκληρών μέτρων».
Την ώρα που... ακόμη και το ΔΝΤ δηλώνει ότι εφόσον συμφωνηθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα, δεν ζητεί νέα μέτρα, τα ρεπορτάζ κινούνται στο γνωστό μήκος κύματος του τίτλου «φοροσόκ και φοροδέος».
Επιπροσθέτως, τα ίδια ΜΜΕ, οι ίδιοι σχολιαστές και αρθρογράφοι, που πριν από δυόμισι χρόνια πανηγύριζαν καθημερινά με το «success story» της κυβέρνησης Σαμαρά και έβλεπαν την Ελλάδα «να γυρίζει σελίδα», τώρα αναπαράγουν την εικόνα της αυτοματοποιημένης μιζέριας: ο Σόιμπλε που κάνει κουμάντο, το τέταρτο (!) Μνημόνιο που έρχεται, οι νέοι φόροι που θα «απομυζήσουν» το λαϊκό εισόδημα, το θρίλερ της αξιολόγησης που δεν θα κλείσει. Κι όμως, σε αυτήν τη συγκυρία, η αυτοματοποιημένη μιζέρια δεν ταιριάζει. Γιατί παρά το γεγονός ότι οι κύκλοι της κρίσης αναπαράγονταν μονότονα στο παρελθόν και οι εμμονές των δανειστών προφανώς και δεν έχουν εξαλειφθεί, τώρα τίποτα δεν είναι το ίδιο.
Τον Ομπάμα πολλοί πρωθυπουργοί, από εκείνους που θεωρούνταν εξαρχής «καλά παιδιά», πολέμησαν να τον φέρουν στην Ελλάδα. Εις μάτην. Επίσης, οι αριθμοί στην οικονομία δείχνουν πως το ένα ρεκόρ σπάει το άλλο, όχι σε σχέση με πέρυσι, αλλά ακόμη και σε σχέση με... το πρώτο τρίμηνο του 2008. Ταυτόχρονα, ουδέποτε στο παρελθόν εμφανίστηκε ο πρόεδρος του Eurogroup Γερ. Ντάισελμπλουμ σε διαφορετικό μήκος κύματος από τον Β. Σόιμπλε. Παλιά, λειτουργούσε ατύπως ως εκπρόσωπος του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Τώρα, επιμένει ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος θα βρεθούν στην ατζέντα του Eurogroup και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μείωσης του στόχου των πρωτογενών πλεονασμάτων. Όταν ο «τσάρος» της γερμανικής οικονομίας δηλώνει ότι «όποιος μιλάει για απομείωση του χρέους, προσφέρει κακή υπηρεσία στη Ελλάδα».
Ακόμη και ο πιστότερος φίλος του Αντ. Σαμαρά, ο Ισπανός Μαρ. Ραχόι, «απολογήθηκε» προχθές στον Πορτογάλο ομόλογό του, Αντ. Κόστα, επειδή δεν βρέθηκε στη Σύνοδο των ευρωμεσογειακών χωρών που διεξήχθη στην Αθήνα με πρωτοβουλία του Αλ. Τσίπρα. Όλα αυτά, την ώρα που η «συμμαχία του Νότου», με τον Γάλλο πρόεδρο, Φρ. Ολάντ και τον Ιταλό πρωθυπουργό Ματ. Ρέντζι, προσλαμβάνει «οργανικά» χαρακτηριστικά, καίτοι αμφότεροι έως πριν από έναν χρόνο προέβαιναν σε δηλώσεις «συμπόνιας» και στη δύσκολη στιγμή... εξαφανίζονταν. Μ’ άλλα λόγια, σε ό,τι αφορά την ελληνική κρίση και τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η Ελλάδα διεθνώς, τίποτα δεν είναι ίδιο με παλιά. Βεβαίως, οι αλλαγές και οι εξελίξεις είναι αργές.
Χαρακτηριστικά αργές. Ευρωπαϊκά αργές. Αλλά υπάρχουν.
Και όσο γραφική ήταν η κριτική όσων προσπαθούσαν να υπονομεύσουν την επίσκεψη Ομπάμα βασισμένοι σε... στιλιστικά «επιχειρήματα», άλλο τόσο γραφική θα φαίνεται σε λίγο η αυτοματοποιημένη μίζερη προβολή της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας με όρους του 2015, του 2014 και του 2013.